A borta su manzanu
L’intendo sa tonca
Mutinde
In s’iscuricore de sa cussorja
In sa tanca de sa zoventura.
Una boche de metallu
Bortulat sos amentos
In sa paule de s’anima.
Si pesant sas pantumas
De sa pitzinnia :
Seranos de istiu
Ulibas mudas in su cunzadu
Unu tziulu de cane
Un’arrastu de bèstias
Unu contare de zente antziana
In d una prata de domo.
A primu sero
A manzanile, sa tonca
M’ischidat sa fantasia
E rasserenat s’anima.